تاریخچه نایک

تاریخچه نایک بر خلاف دیگر برند ها، بیشتر فراز را تجربه کرده تا افول. نایک در صنعت کفش یک قول بی تکرار است. این غول بی‌رقیب عرصه، خود را از طریق تاییدیه‌های برجسته، طراحی‌های شیک و کمپین‌های روابط عمومی به‌قدری موفق ساخته است که راه خود را در تاریخ فرهنگ پاپ حک کند. اما برند لبرون جیمز، تایگر وودز، و مایکل جردن از آسمان به زمین نیوفتادند. برای درک تاریخچه نایک (NKE) نیاز به درک داستانی دارید که با یک دونده متوسط ​​تازه از دانشگاه بیرون آمده و یک مربی دوندگی که وسواس زیادی روی ارتباط بین سرعت و طراحی داشت، شروع می شود.

نایک چگونه تاسیس شد؟

داستان نایک با داستان Blue Ribbon Sports در سال 1964 شروع می شود. در همان زمان، فیل نایت به تازگی دانشگاه اورگان را گذرانده بود و پس از آن برای MBA خود در استنفورد حضور داشت و دو تجربه حیاتی برای او به جای گذاشت که مسیر آینده او را را تعیین کرد.

در دانشگاه اورگان، او برای تیم دوومیدانی آنجا دوید و او را با مربی آنها، یعنی بیل باورمن، در تماس قرار داد. جدای از اخلاق شدید رقابتی، باورمن شیفتگی خود را به بهینه سازی کفش های دونده خود نشان داد و پس از یادگیری از یک پینه دوز محلی، مدام مدل های مختلف را سرهم بندی میکرد.

به گفته نایک، نایت اولین دانش آموزی بود که یکی از کفش های باورمن را امتحان کرد. باورمن که او را یک دونده بی‌اهمیت می‌دید تا کفش‌هایش را آزمایش کند، پیشنهاد کرد یکی از کفش‌هایش را بردارد و آن‌ها را با طراحی سفارشی‌اش درست کند. نایت این پیشنهاد را پذیرفت و ظاهراً کفش‌ها آنقدر خوب کار کردند که هم تیمی‌اش اوتیس دیویس آن‌ها را گرفت و در نهایت از آن‌ها برای کسب طلا در دوی 400 متر در المپیک 1960 استفاده کرد. اوتیس دیویس تا به امروز اصرار دارد که باورمن این کفش ها را برای او ساخته است.

پس از دانشگاه اورگان، نایت برنامه MBA استنفورد را طی کرد و طی آن مقاله ای نوشت و در آن نظریه ای نوشت که تولید کفش های دویدن باید از مرکز کنونی آن در آلمان به ژاپن منتقل شود، جایی که نیروی کار ارزان تر است. نایت بلافاصله پس از فارغ التحصیلی در سال 1962 با سفر به ژاپن این فرصت را به دست آورد تا این نظریه را آزمایش کند. او با گروهی از بازرگانان ژاپنی قراردادی برای صادرات کفش های محبوب ببر این کشور به ایالات متحده منعقد کرد.

مربی باورمن، که مدتها معتقد بود کفش های آلمانی، اگرچه بهترین های موجود در بازار هستند، اما چیز خاصی نیستند که بتوان آن ها را تکثیر کرد یا حتی آن ها را بهبود بخشید، از سرمایه گذاری نایت حمایت کرد، و وارد یک معامله تجاری 50-50 برای مالکیت شرکت جدیدشان شد. Blue Ribbon Sports، در یوجین، اورگان، در 25 ژانویه 1964 تأسیس شد.

تاریخچه نایک

پس از تأسیس Blue Ribbon Sports، نایت کفش‌های وارداتی خود را آزمایش کرد و در ابتدا وقتی به ایالات متحده بازگشت، آنها را با به ساده ترین نحو ممکن یعنی با استفاده از ماشین خود فروخت. به سرعت مشخص شد که تقاضا برای این جایگزین‌های ارزان‌تر اما باکیفیت برای آدیداس (ADDYY) و پوما  (PUMSY) که در آن زمان بر بازار تسلط داشتند، وجود دارد. تاریخچه نایک و خلق این برند از همینجا شروع شد.

در سال 1965، باورمن همیشه مبتکر، طرح کفش جدیدی را به شرکت کفش ژاپنی Tiger پیشنهاد کرد، طرحی که به دنبال پشتیبانی مناسب برای دوندگان با کفی داخلی متحرک، لاستیک اسفنجی نرم در قسمت جلویی پا و بالای پاشنه، لاستیک اسفنجی سخت در داخل کفش و وسط پاشنه و یک زیره لاستیکی محکم بود. این طرح هم یک موفقیت بزرگ و هم منشا تضاد بین Blue Ribbon و تامین کننده ژاپنی آن بود. این کفش که Tiger Cortez نام داشت، در سال 1967 تولید شد و به دلیل طراحی راحت، مستحکم و شیک خود به یک موفقیت بسیار سریع و بی بدیل تبدیل شد.

با این حال، در حوالی زمان موفقیت آن، روابط بین روبان آبی و ببر تیره شد. نایت ادعا می کرد که شرکت ژاپنی به دنبال راهی برای خروج از قرارداد انحصاری خود با Blue Ribbon بوده و به دنبال غرق کردن این شرکت بوده است. تایگر ادعا می‌کند که مچ Blue Ribbon Sports را در حال فروش نسخه‌ی انحصاری آنها از Tiger Cortez تحت خط تولید جدیدی از کفش‌هایی که آن را “Nike” نامیده‌اند، گرفته است است.

در هر صورت، این دو به طور رسمی در سال 1971 با شکایتی از سوی Tiger از هم جدا شدند. در نهایت یک قاضی به این نتیجه رسید که هر دو شرکت می‌توانند نسخه‌های خود را از این مدل بفروشند. این امر منجر به تبدیل شدن این مدل کفش کتانی به پرفروش‌ترین مدل برای هردو دو شرکت مختلف شد. کفش نایک کورتز و Tiger Corsair (که اکنون توسط برند مدرن تایگر، Asics فروخته می‌شود.)

Blue Ribbon Sports پس از جدایی از Tiger، کاملاً خود را به نام نایک تغییر نام داد. فیل نایت در ابتدا می خواست شرکت را “بُعد 6” بنامد، اما جف جانسون، خوشبختانه، پس از دیدن نام الهه پیروزی یونانی در خواب، الهام بخش نایک شد. هرچند قبل از این، برند جدید به لوگوی خود نیاز داشت.

شما می توانید کتونی های اورجینال نایک را از ما خریداری کنید.

آنها با یک دانشجوی طراحی گرافیک در دانشگاه ایالتی پورتلند، کارولین دیویس، تماس گرفتند تا طرح هایی را ارائه کنند. فیل نایت با اکراه روی یک طرح شبیه تیک اکتفا کرد و طبق گزارش ها گفت: “خب، من آن را دوست ندارم، اما ممکن است برای من رشد کند.” دیویس 2 دلار در ساعت دریافت کرد و در مجموع 35 دلار برای لوگو دریافت کرد. در سال 1983، فیل نایت که ظاهراً به لوگو رسیده بود، یک مهمانی برای دیویس برگزار کرد و 500 سهم از سهام نایک را به او اهدا کرد که گمانه زنی می‌شود امروز ارزشی تقریباً کمی بیش از یک میلیون دلاری دارد.

در تاریخچه نایک پس از اینکه نایک در 30 می 1971 به وجود آمد، شرکت نایک به موفقیت Blue Ribbon Sports ادامه داد، ابتدا با موفقیت Tiger Cortez و سپس توسط طراحی ابتکاری باورمن با نام “Waffle” کف پا. مربی سابق در حالی که در مورد صبحانه فکر می‌کرد تا به کفش‌های دویدن کشش بیشتری بدهد، شیارهای موجود در وافلی که همسرش برای او درست کرده بود را دید و فکر کرد اگر این را برعکس کنیم چگونه به نظر می رسد. بوورمن یورتان ذوب شده را در دستگاه وافل ساز خود ریخت. متأسفانه، او فراموش کرده بود که مواد ضد چسبندگی را به دستگاه وافل اضافه کند و آن را برای همیشه به هم چسباند. اما با این وجود، این ایده ریشه دوانده بود و با کمک یک وافل ساز وافل و احتمالاً یک اسپری ضد چسبندگی خوب، کفی ایده آل خود را طراحی کرد و نماد “وافل ترینر” متولد شد.

این کفش یک موفقیت بزرگ در تاریخچه نایک محسوب می شود. نایک یکی از اولین شرکت هایی بود که موفقیت و رشد قوی و ثابتی در روز های ابتدایی خود داشت و در سال 1980 به اوج رسید، که بلافاصله فیل نایت را با سهامی به ارزش 178 میلیون دلار به یک میلیونر تبدیل کرد. از آن زمان، این شرکت تنها به رشد خود ادامه داده است که تا حدی با یک سری کمپین های تبلیغاتی هوشمندانه حتی بیشاز پیش سعود کرد. معروف ترین کمپین تبلیغاتی آن “Just Do It” در سال 1988 (ظاهراً الهام گرفته از آخرین سخنان قاتل آمریکایی گری گیلمور قبل از جوخه تیراندازی به آن کمک کرد. ، “فقط انجامش بدید.”)

بزرگترین دارایی دیگر این شرکت، تایید شدن توسط افراد مشهور آن زمان بوده است. آنها در مراحل اولیه حرفه خود به ورزشکاران بزرگی مانند تایگر وودز، کوبی برایانت و لبرون جیمز روی آوردند.

تا کنون پرسودترین تاییدیه در تاریخچه نایک، هم برای این شرکت و هم برای اسپانسر آن، مایکل جردن بوده است. نایک قبل از شروع اولین فصل خود با حرفه ای ها در سال 1984، با توجه به پتانسیل های بالقوه، سعی کرد از جردن حمایت کند. جردن با وجود اینکه قبلاً هرگز یک جفت نایک نپوشیده بود و امید برای معامله با آدیداس داشت، در نهایت با این شرکت قرارداد امضا کرد. نایک پس از جلسه‌ای که در آن به ستاره آینده، 500 هزار دلار در سال به مدت پنج سال، دو خودروی مرسدس آخرین مدل و کفش‌های سفارشی‌شده با درخواست‌های خاص او بود، جردن را راضی کرد.

این معامله موفقیت بزرگی برای نایک بود و جردن به سرعت به شهرت فوق‌العاده‌ای رسید و خط کفش‌های او، ایر جردنز، وارد بازار شد و تا پایان سال 1985 بیش از 100 میلیون دلار درآمد داشت. Air Jordans همچنان یک گاو شیرده پول نقد برای نایک است. . علیرغم برخی کاهش های اخیر در فروش، این برند هنوز هم فروش خیره کننده 2.8 میلیارد دلاری را برای این شرکت در سال 2018 به ارمغان آورد. جردن همچنان به درآمد حدوداً 100 میلیون دلاری در سال تنها از حق امتیاز نایک ادامه داد.

جنجال های نایک

نایک با سابقه طولانی بحث و جدل در مورد شیوه های کاری خود مواجه بوده است. این شرکت بر اساس اصل یافتن نیروی کار ارزان‌تر برای تولید کالاهای با کیفیت پایه‌گذاری شد و این کار را بی‌وقفه دنبال کرد تا اینکه در نهایت این موضوع بازگشت تا به آن ضربه بزند.

کارخانه‌های نایک ابتدا در ژاپن بودند، اما سپس به سمت نیروی کار ارزان‌تر در کره جنوبی، چین و تایوان رفتند. با توسعه اقتصاد این کشورها، نایک دوباره تغییر مکان داد و از نیروی کار در کره جنوبی و تایوان دور شد و بر چین، اندونزی و ویتنام تمرکز کرد. این موضوع زیاد مورد توجه قرار نگرفت تا زمانی که جف بالینگر، یک فعال مدنی، گزارشی را در سال 1991 منتشر کرد که شرایط کاری بد عملکرد نایک در سرتاسر اندونزی را مستند کرد. پس از آن مقاله ای محبوب در مجله هارپر منتشر شد که جزئیات زندگی یک کارمند اندونزیایی نایک را که 14 سنت در ساعت کار می کرد را شرح می داد.

با اعتراضات علیه غول تولید کفش در المپیک 1992 و افزایش نظارت رسانه‌ها بر وضعیت اسفناک کارگران کارخانه های نایک، خشم در میان مردم تشدید شد. این در همان زمان اتفاق افتاد که این شرکت به دنبال گسترش فروشگاه‌های خرده‌ فروشی نایک‌ تاون بود که منجر به اعتراض‌های گسترده‌ای در مورد برنامه توسعه آنها شد.

سر انجام در سال 1998 با اعتراضات در اطراف محوطه های دانشگاهی، درخواست‌ها برای تحریم شرکت و فشار بر ستاره‌های آن مانند مایکل جردن برای محکوم کردن این برند، نایک تلاشی هماهنگ برای بهبود شرایط کار کارخانه‌های خود انجام داد و ما شاهد یک عقب نشینی بسیار هوشمندانه و بی نهایت به موقع در تاریخچه نایک شدیم. این شامل افزایش حداقل سن در میان کارگران، افزایش نظارت بر شرایط کارخانه و اجرای استانداردهای ایالات متحده مبنی بر لزوم وجود هوای پاک در کارخانه ها بود. این امر با ایجاد انجمن کار منصفانه توسط نایک در سال 1999 و ممیزی تقریباً 600 کارخانه بین سال‌های 2002 تا 2004 و افشای عمومی تمام مکان‌های کارخانه‌ هایش در سال 2005 دنبال شد.

در حالی که گزارش‌های مربوط به سوء استفاده در کارخانه‌های نایک همچنان ادامه دارد، بسیاری از فعالان حقوق بشر به تلاش‌های نایک برای به حداقل رساندن بدترین مشکلات در این کارخانه‌ها اذعان کرده‌اند. اعتراض عمومی امروز نسبت به شرایط کار این شرکت تنها سایه‌ای از چیزی است که قبلا بوده است.

 

کولین کپرنیک

در روز کارگر سال 2018، نایک با انتشار عکسی از بازیکن NFL، کالین کپرنیک، به عنوان چهره جدید برند خود، سروصدای زیادی به پا کرد. مدافع تیم 49  پس از اینکه به اولین بازیکن فوتبالی که در اعتراض به خشونت پلیس نسبت به سیاهپوستان آمریکایی زانو زد تبدیل شد، تبدیل به یک پرچمدار برای جنجال ها شد. او آمیزه ای از حمایت و واکنش مردم را دریافت کرد، به طوری که برخی او را قهرمان و برخی دیگر از اقدامات او به عنوان “ضد آمریکایی” انتقاد کردند.

این جنجال تنها با انتقاد دونالد ترامپ از اعتراضات شدیدتر شد. کپرنیک در کمپین خود یک نطق کوبنده راجب ریاست جمهوری ایراد کرد. در نتیجه مدیریت تیم 49 قرارداد کپرنیک را تمدید نکرد و هیچ تیم دیگری از NFL با او قرارداد نبست. به همین مناسبت، جریان تبلیغاتی نایک به راه افتاد، عکس سیاه و سفید صورت کپرنیک با متن «به چیزی باور داشته باش. حتی اگر به معنای فدا کردن همه چیز باشد» و شعار کلاسیک نایک، «فقط انجامش بده» در زیر آن.

این تبلیغ ترکیبی قابل پیش بینی از حمایت و جنجال را به همراه داشت. برخی، که تایید نایک از کپرنیک را خیانت به ارزش‌های میهن‌ پرستانه می‌دانستند، با انتشار ویدئوهایی از خود در حال سوزاندن کفش‌های نایکی خود، تصمیم گرفتند تا کاملاً علنی تحریم نایک را اعلام کنند.

این کارها تا حد زیادی بی‌اثر بودند، زیرا اکثر مردم تحریم‌کنندگان نایک را در رسانه‌های اجتماعی به سخره گرفتند و سهام این شرکت افزایش یافت و کمتر از یک ماه پس از شروع کمپین بیش از ۶ میلیارد دلار رشد کرد و یک درس تجارن به یاد ماندنی دیگر در تاریخچه نایک به جا ماند. برخی در سمت چپ نیز با این تبلیغ مخالفت کردند و آن را به عنوان نمونه ای از “فعالیت کالایی” ذکر کردند که به موجب آن شرکت ها یک جنبش اجتماعی را برای کسب سود انتخاب می کنند.

نایک چقدر دوستدار محیط زیست است؟

در حالی که نایک برای افزایش سازگاری با محیط زیست خود، پیوستن به کمیسیون پوشاک پایدار و استفاده از تعدادی مواد قابل بازیافت در لباس‌های خود، گام‌های زیادی برداشته است، هنوز راهی برای رفتن دارد.

انتقاد مهم زیست‌محیطی به نایک، امتناع این شرکت از حذف مواد خطرناک از زنجیره تامین است. همانطور که توسط Greenpeace اشاره شده است، این موضوع همه چیز از کارگران کارخانه گرفته تا آبراه ها و مصرف کنندگان را تحت تاثیر قرار می دهد. مواد شیمیایی خطرناک محیط را آلوده می کند، کسانی را که با آنها کار می کنند را تهدید می کند و باعث می شود که خطر سلامتی بالقوه در بین کاربران پوشاک نایک باقی بماند.

نایک ادعا کرده است که برای از بین بردن این مواد شیمیایی سمی در حال تلاش است. در حالی که این ادعاها طی سالیان گذشته با شک و تردید مواجه شده‌اند، در سال 2018، نایک نشانه‌های جدی رشد را نشان داد و سبد محصولات بدون PFC خود را به 93 درصد از محصولات گسترش داد. و این موضوع نشان می دهد که صاحبان این برند، یک بار دیگر ارضای خواسته های مردم را به سودآوری بیشتر در تاریخچه نایک ترجیح دادند.

شما می توانید برای تهیه کتونی های اورجینال نایک به فروشگاه ما مراجعه فرمایید.

سهام نایک

در تاریخچه نایک این موضوع شایان ذکر است که مانند بسیاری از شرکت‌ها در سال 2019، سرنوشت نایک به شدت با گمانه ‌زنی‌های آن زمان در مورد تعرفه‌ها در چین و ایالات متحده مرتبط بوده است. جنگی که دونالد ترامپ با چین برپا کرد. جنگ تجاری با توجه به اینکه نایک تقریباً 27 درصد از پوشاک خود را در چین تولید می کند، چشم انداز افزایش تعرفه ها یک مشکل واقعی برای زنجیره تامین آن ایجاد می کند. این شرکت در برخورد با این موضوع فعال بوده است و به آرامی فعالیت های خود را از چین به ویتنام منتقل کرد.

صرف نظر از این تهدیدات، نایک سال 2019 را نسبتاً سالم پشت سر گذاشت و حتی در میان انتخاب های 15 تحلیلگر برتر در میان داو جای گرفت.